De reis naar Karei Deshe

Zo, ik zit hier al bijna twee weken en heb nu eindelijk tijd om wat te schrijven. Ik heb het vreselijk druk gehad. Maar laat ik bij het begin beginnen.
De reis hiernaar toe verliep best goed. Ik kwam op Schiphol net achter de douane erachter dat ik mijn hoed vergeten was, dat was dus iets minder. In Zurich zou er iemand bij komen dus we zaten met z’n allen te gissen wie het zou zijn. Ik bleek achteraf gelijk te hebben. Tja… en toen het gedeelte wat in de soep liep. Ik was de transfer guide op Tel Aviv Airport. Dit houd in dat ik ervoor moet zorgen dat de groep bij elkaar verzameld word, opvangen in de grote hal enzo, en dan zorgen dat iedereen in de bus naar Karei Deshe zit. Ik had dit keer van te voren al een papier met de naam van het project gemaakt, we zitten namelijk elk jaar te hannessen op het vliegveld om nog iets in elkaar te draaien. Het vliegtuig van Lisha had wat vertraging maar niet al te erg. We konden verder alleen de Roemenen niet vinden. Zij waren er al een poos en zaten ergens achteraf te wachten. Even een sms en toen waren ze gevonden. En toen kwam het drama… de bus. Er zou een bus komen om vier uur. Ik had geen telefoonnummer of verdere informatie dus ik zat al een beetje erover in hoe dat zou gaan. Niet dus. Om vier uur geen bus. Nu zijn ze hier niet al te vlot dus nog maar even wachten. Om kwart over nog steeds niet. Het feit dat er twee uitgangen zijn met busstops aan elke kant van het vliegveld één maakt het er ook niet echt makkelijker op. Om half vijf maar even naar het hostel gebeld. Oh, ik weet er niets van af, even overleggen met Sirpa (de kampmanager), ik bel zo terug. Tien minuten later: Ja, hij zou er moeten zijn, hij wacht in de hal. Ik weer terug naar de hal, geen chauffeur. Ik maar weer wachten en een aantal anderen eropuit sturen om de rest van het vliegveld te bekijken. Hmmm…. sorry maar echt niemand gezien hoor. Opeens komen er een aantal van de groep voorbij met hun spullen. Ja hij is er. Ik snel mijn spullen pakken en vragen aan degenen die er nog staan wat er gebeurd is. Sirpa had weer gebeld en zij zou hebben gezegd tegen iemand dat de chauffeur er was. Wij naar buiten maar nog steeds niemand. Tegen vijven weer bellen. Hij is hier echt? Ja, hij moet er wezen. Hij heeft een bordje. Uiteindelijk kwam de chauffeur om vijf over vijf eindelijk voorrijden. Nu is het nog zo’n tweeënhalf uur rijden, wat zou betekenen dat als er iets tegen zat onderweg dat wij het avondeten niet meer zouden halen (dat is om 8 uur afgelopen). Onderweg naar het hostel werd het steeds rustiger in de bus, iedereen was het intussen behoorlijk zat inclusief ik. Ik zat wat te dutten waardoor ik tegen de tijd dat we arriveerden (om half 8) ik weer redelijk fris was. Ontzettend leuk om iedereen weer te zien. We hebben onze spullen in de hal neergezet en zijn snel wat gaan eten. Iedereen had intussen aardig trek gekregen. Daarna verdween iedereen naar zijn kamer om even om te kleden en op te frissen. Ik deel een kamer met Tine en Myriam wat erg gezellig is. Ik heb snel even een douche genomen en ben toen naar de tuin gegaan waar iedereen verzamelde voor het welkom praatje. De staf werd geïntroduceerd en het programma voor de volgende dag werd verteld. Ik ben vrij vroeg naar bed gegaan, ik was aardig moe, het was een lange dag. Maar wel geweldig om weer terug te zijn en iedereen te zien.

ps. Ik zal proberen om vandaag of morgen meer te plaatsen en misschien ook wat foto's.