Laatste week

Hier is dan eindelijk het verslag van de laatste week.

Maandag 09-07-2012
Deze week ben ik aan de beurt om achter de Ipad te zitten. Dat betekend dat ik alle vondsten die gedaan worden in moet voeren en een nummer geven. Vervolgens een kaartje uitschrijven voor de vondst zelf en in een zakje doen. Ook moet je langs alle squares gaan en informatie hierover invullen, zoals de kleur van de aarde, wat voor soort werktuigen gebruiken ze enz. Ik zou eigenlijk al eerder dit gaan doen, maar vanwege de chaos rond mijn groep werd er besloten dat ik het de laatste week zou doen. Dan wordt alles afgerond en hoef ik niet zoveel meer in het square te zijn. Het zou ook betekenen dat ik niet zoveel op de Ipad hoef te doen. De laatste dagen zijn meestal rustig wat betreft vondsten. Jaja... dat heb ik gemerkt!
Vanaf het moment dat ik op de site was heb ik het ontzettend druk gehad. Elke keer als ik even rust had kwam er weer iemand met iets nieuws. Vooral Iiris bleef maar dingen vinden.
Het was zelfs zo erg dat Iiris werd gevraagd te stoppen met graven ongeveer een half uur voordat het tijd was om te stoppen, zodat ik de kans had om langs de squares te gaan en de informatie in te vullen. Daar was ik nog helemaal niet aan toe gekomen!
Ik had niet eens tijd om af en toe bij mijn square te kijken. Gelukkig was Jasmin nu in mijn square geplaatst om mij te vervangen. Daardoor ging het wel goed.
Het was best leuk om de vondsten te registreren. Helaas was mijn hand het er niet zo mee eens. Al dat schrijven en tikken, terwijl mijn hand al wat zeer deed, niet zo best. Ik had gelukkig 's ochtends eraan gedacht om mijn brace om te doen. Dat hielp wel. Maar tegen de tijd dat we moesten stoppen deed mijn hand heel zeer en het spreidde uit naar mijn elleboog. Zodra ik in het hostel was heb ik eerst maar een paracetamol genomen.
's Avonds hadden we de Zwitserse receptie. Dit is een traditie, overgebleven van de tijd waarin de verjaardag van Stefan tijdens de opgraving viel. Stefan koopt wijn, bier en frisdrank in voor iedereen en we zitten dan op de binnenplaats gewoon wat te drinken en kletsen. Het was heel gezellig.
Patrick, de muntenexpert, is ook gearriveerd, met zijn gezin. Vooral zijn zoontje Benjamin (4), mini-Ben om verwarring te voorkomen met de andere twee, is erg grappig. Hij spreekt alleen Duits en Zwitsers-Duits, maar hij heeft veel lol met iedereen. Hij heeft de laatste week iedereen zitten vermaken. Hij is ook een paar keer mee naar de site geweest. Onze jongste archeoloog. ;)

Dinsdag 10-07-2012
Vandaag weer achter de Ipad gezeten. Het was iets rustiger dan gisteren gelukkig. Ik moest ook iets langzamer werken omdat mijn hand nog steeds zeer doet.
De laatste dingen werden gedaan vandaag. Één voor één werden de squares gesloten. De laatste hoogtemetingen werden genomen. We begonnen vast met het vullen van zandzakken, ter bescherming van de pleistervloer e.d. Ook werd er vast begonnen met het schoonmaken, zoals het vegen van de vloer. Vrijdag worden er namelijk luchtfoto's genomen en dan moet alles netjes zijn.
Vandaag werd ook de laatste tell-tour gedaan. Alles werd nog even doorgesproken, wat we allemaal hadden gevonden en wat dat voor onze dateringen doet enz. Het was eigenlijk een heel gemoedelijk dagje.
Oh, zou ik het nog bijna vergeten! Ik ben in de cisterne geweest!!
Ik wou heel graag een keer naar beneden. Ik riep vorig jaar al dat ik dit jaar in ieder geval een keer een kijkje wou nemen. Ben moest nog een paar laatste foto's maken en toen ik zei dat ik graag een keer omlaag wou, heeft hij aan Tine gevraagd of ik mee kon. Tine begreep het wel en ik mocht mee omlaag. 6 á 7 meter langs een ladder omlaag! Brr... dat was niet zo leuk. Maar de cisterne wel! Ik had al foto's gezien, maar in het echt was het heel anders. Het was heel groot en hoog. Iedereen van de opgraving had er wel ingepast.
Iets minder leuk was dat tegen de tijd dat we naar het hostel gingen, de pijn nog verder verspreidde naar mijn bovenarm.
Vanaf toen heb ik mijn hand zoveel mogelijk niet gebruikt. 's Middags heb ik van een sjaal een mitella gemaakt. Daarna mocht ik amper nog iets doen van de rest. Zelfs mijn eten werd voor me gesneden.
Nu kan ik er niet tegen om stil te zitten en te niksen terwijl iedereen aan het werk is, dus ik heb gewoon karweitjes gezocht die ik met links kan doen. Of iemand anders erbij geroepen om het met z'n tweeën te doen.
's Avonds hadden we een laatste lezing, van Byron. Erg leuk. Je merkt dan wel hoe verschillend de Amerikaanse manier is van de onze.

Woensdag 11-07-2012
Gisteren was Hans (man van Anneke) gearriveerd, samen met nog 5 Hollanders. Zij wilden graag eens een dag meemaken en zijn dus vanochtend met ons meegegaan. Daar waren we wel blij mee. Iedereen begon uitgeput te raken en dit is één van de moeilijkste dagen. De tenten worden halverwege de ochtend neergehaald dus er is geen schaduw meer (met uitzondering van één kleine tent). Verder moeten er heel veel zandzakken gevult worden en dit wordt in de brandende zon gedaan. De temperaturen zijn deze week ook weer aan het oplopen dus dat is ook niet gunstig. De Hollanders waren echter nog fris en vol energie. De mannen hielpen met de zandzakken en de vrouwen bij het vegen en schoonmaken. Mede door hun hulp konden we ongeveer een uur voor tijd stoppen.
Zelf ben ik ook mee naar de site gegaan, hoewel ik nog wel de mitella draag. Ik werd in een stoel geplant met de opdracht daar te blijven zitten. Daar heb ik heel even gezeten en toen ben ik toch aan het werk gegaan. Ik kan tenslotte een borstel in mijn linkerhand houden.
Na het ontbijt ben ik toch maar met Sirpa naar het hostel terug gegaan. Ik kon niet zoveel meer doen daar.
In het hostel even lekker uitgebreid gedoucht voor een keer.
's Middags Anneke nog geholpen in de shelter.
's Avonds hadden we weer een feestje. Dit keer waren de Hollanders aan de beurt. Hans en zijn groep hadden wat voorbereid, dus wij hoefden niets te doen. Tine en ik hebben nog wel een muzieklijst gemaakt met Hollandse liedjes.
De groep had oranje pruiken op en overal bloemen e.d. En toen gingen ze Hup Holland Hup zingen. En vervolgens moest iedereen mee doen. We hebben toen goed gelachen, laat een Amerikaan maar eens zingen: laat de leeuw niet in zijn hempie staan! Hilarisch! Verder hadden ze een heleboel stroopwafels meegenomen die een groot succes waren. En jonge jenever, wat niet echt een succes was. :p
We konden iets langer blijven zitten vanavond ondanks dat het een doordeweekse dag was. Omdat we zo snel waren met alles mogen we morgen uitslapen en hoeven pas om 7 uur aan het ontbijt te zitten.

Donderdag 12-07-2012
Laatste werkdag! Zoals ik al zei, we hoefden er vandaag niet zo vroeg uit. Om 8 uur waren we op de site. Daar hadden we nog 2 uur om alle spullen omlaag te brengen. Om 10 uur komt er dan iemand met een tractor en aanhangwagen om alles weer terug te brengen naar de opslagcontainers. En weer waren we snel klaar. We hebben nog drie kwartier tot een uur moeten wachten. Iedereen zat een beetje te hangen of lag op de grond een beetje proberen te slapen. En er werd natuurlijk over vanalles gekletst.
Tegen tien uur gingen we naar beneden. Drie Amerikanen waren daar gebleven om op de spullen te letten. Toen wij beneden kwamen bleken ze echter te slapen! Zet een kruiwagen om zijn kant (op de handvaten) en ga er eens in zitten, behoorlijk comfortabel! En blijkbaar comfortabel genoeg om te kunnen slapen. ;)
Elke keer als de tractor naar de containers ging, ging er een groep mee om te helpen uitladen. Ik kon daar toch niet helpen dus ik bleef achter. Uiteindelijk waren we met z'n tienen over ongeveer. En toen Raimo kwam bracht hij ijs voor ons mee! Dat was erg lekker, aangezien de temperatuur gestegen was naar 41 graden (om half 11 's ochtends!). Later bleek dat de rest bij de containers geen ijsje hadden gehad. Beetje sneu, vooral omdat het bij hun in de container wel 49 graden was!
Nou ja, ik was uiteindelijk tegen half twaalf terug in het hostel. Lekker gedoucht en toen ben ik Anneke gaan helpen in de shelter. Er moesten nog wat laatste dingen gedaan worden voordat zij vanavond weg ging.
Om drie uur werd er een tentoonstelling gehouden in de shelter met de mooiste vondsten. En er stond een laptop aan met een heleboel foto's van de afgelopen 4 weken.
Om 4 uur was het tijd voor de pasfoto's en groepsfoto. Erg leuk altijd. :(
Toen ik bij de shelter kwam bleek dat we nog even snel allemaal onze naam moesten zetten in fotoboekjes voor de co-directors, met foto's van de afgelopen jaren. Ze krijgen altijd iets van ons aan het eind van het seizoen. Het was even lastig om iedereen te laten tekenen zonder dat ze iets zagen, maar het was gelukt.
Daarna dus de pasfoto's en de groepsfoto gemaakt.
En toen hadden we twee uur de tijd om onze tassen te pakken. We gingen namelijk pas om 7 uur eten.
Traditie is dat we de laatste avond buiten in de tuin eten en dat het vlees van de bbq komt. Het was erg gezellig.
Na het eten kwam nog een officieel gedeelte. Iedereen kreeg zijn certificaat als bewijs dat je meegewerkt hebt. En toen moesten alle kadootjes nog uitgedeeld worden. De co-directors, Sirpa, Tine als areasupervisor, Damian (hoogtemetingen en computerwerk) en vervolgens ook de nieuwe 'stafleden', Jasmin, James, Ulla, Ben, Anneke en ik. Hoewel alleen Anneke officieel staf was. We kregen een speech en allemaal een kalender met daarin de nieuwe datums voor het volgende seizoen.
Hierna ging kleine Ben nog een keer een stuk uit Romeo en Julia spelen. Het blijft leuk om te zien.
Langzamerhand verspreidde we ons toen. Sommige gingen zich omkleden, nette kleren uit of om zwemspullen aan te doen. We verplaatsten onszelf naar de betonnen vloer die verderop in de tuin ligt. Hier zit namelijk een aansluiting zodat we muziek konden aanzetten.
Het was erg gezellig. Uiteindelijk dunde de groep steeds verder uit. Een paar zijn echter de hele nacht opgebleven, uiteindelijk bleven we over met Heikki, Ben, Tyrell, Jasmin en ik. De volgende ochtend zouden er een paar weer naar de site gaan om te kijken naar het maken van de luchtfoto's en wij waren van plan mee te gaan. Heikki en ik gaven het om kwart voor vijf op. De rest is echter opgebleven en mee gegaan.

Vrijdag 13-07-2012
Ik ging dus om kwart voor vijf slapen. Ik had echter maar een halfuur geslapen toen ik wakker werd. Klaarwakker. Oke, toen maar naar beneden gegaan om te kijken om ze al naar de site waren vertrokken. Dat waren ze nog niet. Ik heb er even zitten kletsen maar besloot niet mee te gaan. Ik heb alleen niet meer kunnen slapen. Tegen 8 uur gaan ontbijten en daarna mijn tas gepakt. Rond half 11 waren de meeste in de hal aan het wachten. De helft zou om 11 uur vertrekken.
Toen het tijd was werden er nog heel wat tranen vergoten. Je vormt na vier weken een hechte familie en dan is afscheid nemen moeilijk. Vooral als je bedenkt dat we een aantal van hun waarschijnlijk nooit meer zullen zien.
Uiteindelijk zaten we dus in de bus. Hij reed niet echt snel en er was wat oponthoud, dus we waren pas tegen half 2 op het vliegveld.
En toen begon het drama.
Ben werd al bij de ingang tegengehouden en moest zijn rugtas laten doorzoeken. Wij gingen vast in de rij staan. Je moet namelijk een heleboel vragen beantwoorden voordat ze je koffer door een grote scanner doen. Wij hebben er zo'n drie kwartier gestaan. Telkens werd er weer iemand uit de groep gepakt en werden er vragen gestelt. Vooral kleine Ben moest een paar keer. Dit kwam waarschijnlijk omdat het nogal nerveus was (hij heeft Asperger en dan is dit niet makkelijk). Ook niet handig was dat 4 van de 6 in een Arabisch land waren geweest. :s
Eindelijk mochten we door, 5 meter. We moesten allemaal onze koffers laten checken. Oftewel, alle koffers werden overhoop gegooid. Intussen liep het al tegen half 3 en wijj moesten om tien voor half 4 instappen. En we waren nog maar aan het begin!
De zenuwen begonnen nu toch wel te komen bij iedereen. Behalve kleine Ben hadden we van te voren al ingecheckt dus dat was makkelijk. We besloten ons op te splitsen in twee groepen. Nienke en Sanne bleven bij kleine Ben, en Myriam en ik gingen met grote Ben mee. Doordat mij spullen niet meer in mijn tas paste na de check, moest ik mijn tas groter maken. Daardoor was mijn bagage geen gewone bagage meer en moest het helemaal ergens anders gebracht worden.
Uiteindelijk kwamen we bij de handbagage check. En natuurlijk moest ook hier alles uitgebreid onderzocht worden. Na nog enkele paspoortcontroles enz. waren wij drieën ongeveer tien over drie bij de gate. En toen moesten de anderen nog komen! Eindelijk tegen half vier waren ze er en konden we aan boort. Pfff.... iedereen was het toen goed zat.
In Zürich namen we afscheid van Myriam en kleine Ben. Beide bleven in Zwitserland. Ons vliegtuig naar Schiphol had natuurlijk een vertraging opgelopen. Alles wat mis kon gaan....
Op Schiphol landde we op de laatste baan, oftewel we moesten nog ongeveer een kwartier taxiën voor we konden uitstappen. Van de gate naar de bagagehal is ook nog een flink stuk lopen. En toen bleken we in de tweede hal te moeten zijn. Dus wij maar weer lopen. Intussen liep het al tegen 11 uur. Eenmaal bij de bagageband duurde het natuurlijk weer een poos voor de bagage kwam en voor onze koffers er allemaal waren.
Ik had onderweg geslapen, maar was nog steeds moe. Toen ik thuis was heb ik eerst een knacker met hagelslag (wat heb ik dat gemist) gegeten en ben toen mijn bed ingerold.

Nou, dat was het weer. Het seizoen zit er weer op. Helaas.
Maar, ik ben al weer aan het sparen voor volgend jaar!
Dus, tot dan!